ჩვენ აღფრთოვანებული ვართ ადამიანებით, რომლებიც ნებისმიერ სიტუაციაში ახერხებენ სიმშვიდის, სულიერი წონასწორობისა და თვითკონტროლის შენარჩუნებას. ჩვენ ამას სიბრძნეს ვუწოდებთ და ვიმოდენოვნებთ, რომ ერთ მშვენიერ დღეს თავადაც ასეთები გავხდებით.
იყო ბედნიერი – არის ყოველი ცოცხალი არსების ბუნებრივი მისწრაფება. სწორედ ამიტომ მადლიერება სიცოცხლის ხარისხს ამაღლებს, ხელს უწყობს ირგვლივ სილამაზის დანახვას და ადამიანს გზას უხსნის უკეთესი მომავლისკენ. უმადური ადამიანი კი ემსგავსება უწყლოდ დარჩენილ ყვავილს, რომლის ყოფნა-არყოფნის საკითხი დამოკიდებულია მომვლელზე.
არასოდეს ჩაახშოთ საკუთარი პიროვნება. ნუ გამოიყვანთ თავს მსხვერპლად. თქვენს ცხოვრებას სხვისი სიტყვებით ნუ განსაზღვრავთ, ისწავლეთ ურის თქმა. ასწავლეთ სხვებს, რომ თქვენს პირად საზღვრებს პატივი სცენ. თუ საჭიროა, შეისწავლეთ როგორ გახდეთ მეტად დამაჯერებელი და ისწავლეთ იმისი თქმა, რასაც ფიქრობთ.
თქვენი ცნობიერება არ არის სხვის სერვერზე, იგი თქვენს შიგნითაა, თქვენს სხეულში, ამიტომ დააკვირდით, გაიაზრეთ და იპოვეთ საკუთარი ცხოვრება, გააცოცხლეთ დავიწყებული სურვილები, იცხოვრეთ საკუთარი შემოქმედებით და იმღერეთ საკუთარი სიმღერა, რომელიც მხოლოდ თქვენია და არავის სიმღერას არ ჰგავს, რადგან ამ განპირობებული გონების და ფასადის მიღმა თქვენი პიროვნების საუკეთესო „მე“ და თქვენი ცხოვრების საუკეთესო სცენარი გელოდებათ.
ენდორფინები ვარდისფერი სათვალეების მსგავსად მუშაობენ, როდესაც სხეული უამრავ ენდორფინს გამოიმუშავებს, ადამიანი ყველაფერში ხედავს მხოლოდ კარგს, მშვიდი და ოპტიმისტური განწყობილების შედეგად, კი უფრო მარტივია კონფლიქტების დარეგულირება, წყენისა და სიძულვილის მოცილება, სიკეთის, მადლიერების და მიტევების გრძნობის გაზრდა
გახსოვდეს, რომ არ არსებობს „იდეალური დრო“ და ამიტომ ნუ დაელოდები „იდეალურ მომენტს“, რადგან ის თავისით არასოდეს დადგება − თქვენ თავად უნდა შექმნათ ის, დღეს და ახლავე. გადაწყვიტე და ნუ გადადებ გეგმების შესრულებას ხვალისთვის, სწორედ დღევანდელ დღეს მიანიჭე ეს არაჩვეულებრივი სტატუსი
შიში როგორც წესი ადამიანში ბავშვობაში ფორმირდება, რაც ერთი ან ორივე მშობლის მხრიდან დამთრგუნველი კრიტიკის შედეგია, პირველი მარცხის შიშია და მეორე უარყოფის შიში. იმის გამო რომ სხვათა კრიტიკა არ დავიმსახურით ან სხვებს ჩვენზე ცუდი წარმოადგენა არ შეექმნათ, ზედმეტად მგრძნობიარენი ვხდებით და გამუდმებით გვეშინია იმის გაკეთება, რაც რეალურად გვინდა
დღეს, როდესაც დაპაუზდა სამყარო და თითოეული ჩვენთაგანის ცხოვრების ტემპიც გაჩერდა, ყველაზე ნათელი გახდა ჩვენი რაობა და აქტუალური კითხვაზე პასუხი „ვინ ვარ მე“? „ხსნა“ საკუთარი თავისთვის და ახლობელი ადამიანებისთვის თუ „პრობლემა,“ რომელიც ასეთი ხილული და ხელშესახებია უძრაობაში და მარტოობაში?
რატომაა დღევანდელი ადამიანი ასე უსიცოცხლო, უსიხაროლო და ქაოტური? პასუხი მარტივია მას არააქვს ემოციური რეგულაციის უნარი, რომელსაც ისევე როგორც ინტელექტს გაზრდა, აღზრდა და განვითარება სჭირდება
ვირუსისგან თავის არიდება იოლია, მაგრამ ძალიან რთულია თავი აარიდო შიშს. შიშისგან უფრო მეტი ადამიანი მოკვდება, ვიდრე პანდემიისგან. შიშზე სასტიკი ვირუსი არ არსებობს ამ ქვეყანაზე. შიშს თუ არ გააცნობიერებთ, სხეულზე მალე თქვენი სული გარდაიცვლება. და აქ ვირუსი არაფერ შუაშია!! ის საშინელი ატმოსფერო, რასაც ამ პერიოდში გრძნობთ- კოლექტიური სიგიჟე უფროა, ვიდრე პანდემია
